Nieuwe doelen, nieuwe energie
Deze keer geen Olympische Spelen voor Maureen Koster (1992) en Femke Pluim (1994), de twee door Novatore ondersteunde atletes die serieus kans maakten op een ticket voor Tokio. Ze kregen beiden met tegenslag te maken. De teleurstelling is nog niet verdwenen, maar ze kijken alweer vooruit: naar Parijs 2024. “Ik wil nóg een keer naar de Spelen”, zegt Maureen resoluut. Femke, strijdlustig: “Ik heb nog lang niet laten zien wat ik waard ben.”
Geïsoleerd
Maureen lag 29 mei tijdens een wedstrijd in Nijmegen op koers: onder de limiet op de 5.000 meter. Maar ze moest vier rondes voor het einde uitstappen. “Voor topsport moet het fysiek en mentaal goed zitten. Alles moet in balans zijn. Dat was het niet meer.”
Corona trof haar op een onvoorziene en indirecte manier. “Twee jaar geleden stapte ik na veertien jaar over naar een coach en trainingsploeg in het Verenigd Koninkrijk. Het plan was regelmatig daarheen te gaan om te trainen. Door corona en de lockdown kon dat niet. We hadden online wel contact, maar ik was geïsoleerd en trainde alleen, met behulp van mijn vriend. Het trainen begon me eind vorig jaar tegen te staan. Gelukkig wist ik me daarna te herpakken.”
Ze werd in februari zelfs Nederlands Kampioen op de 3.000 meter indoor. Maar ineens was het op. “Ik had te lang zonder plezier getraind. Dan moet je nóg harder je best doen. Dat kan niet eeuwig doorgaan.”
Blessures
Femke werd jaren achtervolgd door blessures. Twee jaar terug leek het leed geleden na een operatie aan haar rechtervoet. Ze was hard op weg de opgelopen achterstand in te halen. De aanscherping van het Nederlands indoorrecord polsstokhoogspringen begin dit jaar bevestigde dat. Tot twee keer toe.
“En toen kreeg ik dezelfde blessure weer, maar dan links. De deur stond nog op een kier en ik heb er alles aan gedaan om me er doorheen te persen, maar wie kan er hoog springen met een halve voet? Je moet reëel zijn. Voor de Olympische Spelen moet je helemaal top zijn. Dat lukte gewoon niet. Ik kon niet volop trainen.”
Femke baalt. Stevig. Maar toch is er al vrij snel naast de teleurstelling ook ruimte voor relativering: “Ik heb er vijf jaar keihard voor getraind om naar Tokio te mogen. Iedereen kijkt dan naar het resultaat. Begrijpelijk, maar al die tijd was ik precies dezelfde persoon als wanneer ik het wél had gehaald. 99 procent van de tijd was ik niet teleurgesteld. Dan zou het raar zijn om nu opeens 100 procent negatief te zijn. Ik heb heel toffe dingen meegemaakt en sta nog steeds achter de keuzes die ik heb gemaakt. Eigenlijk ben ik best trots op hoe ik ervoor geknokt heb.”
Andere aanpak
Ze gaan alle twee door, ze hebben alles ervoor over om weer topprestaties te leveren. Maureen bekent dat ze er even aan heeft gedacht om de atletiekbaan vaarwel te zeggen en een baan te gaan zoeken. Maar al snel zag ze alles in het juiste perspectief: “Ik had een afkeer tegen de situatie, niet tegen het lopen zelf. Je moet niet om de verkeerde reden stoppen. Ik ben trouwens nog veel te jong om te stoppen.”
Ze kiest doelbewust voor een andere aanpak. “Hier in Nederland, dit is mijn thuis. Op Papendal, het trainingscentrum van de Atletiek Unie, heerst een perfect klimaat, heb je alles bij de hand en kun je met een team trainen.”
Maureen heeft het voortvarend aangepakt: ze traint inmiddels sinds enkele weken bij bondscoach Grete Koens. “Ik wil nog één keer, nog één kans om het helemaal goed te doen.”
Twee goede voeten
Femke: “Ik vind polsstokhoogspringen nog steeds een fantastische sport. Als je door een blessure of andere tegenslag wordt teruggesmeten, ga je jezelf afvragen: vind ik het nog leuk, kan ik het nog opbrengen? Ja, en de puzzel om elke keer weer een prestatie neer te zetten, vind ik nog steeds tof. Het gevoel dat ik beter kan dan dit, is een grote energiebron en zorgt voor motivatie. Ik heb nog lang niet laten zien wat ik waard ben.”
Eerste prioriteit is nu voor Femke de genezing van haar voet. “Ik moet gewoon twee goede voeten hebben, anders kan ik niet eens trainen. Dus dat ga ik eerst uitzoeken. Misschien is wel weer een operatie nodig en lig ik in het ziekenhuis tijdens de Spelen.”
Ze gaat in ieder geval wel kijken. “Dat zal best moeilijk zijn, maar ik ben enorm trots op de sporters die wél meedoen in Tokio. Ik ben heel benieuwd hoe ze het gaan doen.”
Niet ver weg
De volgende Olympische Spelen zijn ‘al’ over drie jaar, in Parijs. “Ik wil het nóg een keer meemaken”, zegt Maureen vastbesloten. Net als Femke kwam ze in 2016 in Rio de Janeiro voor Nederland in actie.
“Het is letterlijk en figuurlijk niet heel ver weg”, zegt Femke. “Wie weet wordt onze oorspronkelijke ‘Road to Tokio’ uiteindelijk de ‘Road to Paris’. Dat hebben we niet alleen voor het zeggen. Het hangt ook af van andere partijen, zoals de Atletiekunie, de bondscoaches. En van Novatore, dat ons ook in deze moeilijke periode steunde.”
Over het eventueel voortzetten van de ondersteuning aan Maureen en Femke wordt inmiddels gesproken.
Maureen Koster Femke Pluim